Prekursorem Rodziny na terenie ówczesnej Diecezji Gdańskiej był w latach 50-tych ks. Jan Mokrzycki (były jezuita), w tym czasie duszpasterz akademicki, który poznał założycielkę Rodziny, Ludmiłę dzięki Janinie Bieleckiej z Poznania, byłej penitentce z przedwojennych czasów lwowskich. Ksiądz Jan zgromadził kilkanaście kobiet (studentki i osoby po studiach), u których rozpoznał powołanie do szczególnego oddania się Bogu w świecie. W okresie 1955-1965 prowadził formację tej grupy przede wszystkim przez konfesjonał i rekolekcje zamknięte. Szczególnymi cechami formacji było: wynagradzanie Bogu Jego znieważanej miłości przez ufność i zupełne zdanie się na Boga, życie w duchu rad ewangelicznych oraz szerzenie miłości w świecie (swoim środowisku). Kontaktował się on wielokrotnie z Założycielką dyskutując z nią elementy duchowości, gdyż nie w pełni zgadzał się z jej wizją Zakonu Miłości Ukrzyżowanej.
W latach 50-tych opracowano w Gdańsku konstytucję Instytutu Miłości Ukrzyżowanej w oparciu o Konstytucję Apostolską Provida Mater Ecclesia. Przedstawiono ją księdzu Prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu, który pobłogosławił członkom Instytutu.
W połowie lat 60-tych ks. Mokrzycki zapadł na zdrowiu. Ponad 20-to osobowa grupa znalazła pomoc w osobie ks. Jana Pałygi, SAC, który pasterzował jej w czasie swego pobytu w Gdańsku. W roku 1970 znaczna część osób przeszła do franciszkańskiego Instytutu Gemelli. Opiekunem pozostałej grupy 11-tu osób w latach 1970-1978 był werbista z Pieniężna, ksiądz Leonard Szymański.
W roku 1977 z inicjatywy trzech członkiń Instytutu MU powstała w Gdańsku grupa modlitewna Odnowy w Duchu Świętym. Prowadzone Seminaria Odnowy Życia w Duchu Świętym stały się miejscem odkrywania nowych powołań. Skutkiem tego od 1978 roku zmieniła się struktura i charakter Wspólnoty Gdańskiej: poza celibatariuszami do Rodziny weszły też małżeństwa – nie składano już ślubów rad ewangelicznych.
W Gdańsku rozpoczyna funkcjonowanie Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej…